Tubasanyukidde!

Tubasanyukidde (Welcome) lieve allemaal! 

‘Horiti Kenya’, mijn laatste update op dit blog stamt uit de zomer van 2014. Ik weet nog dat ik daar zat, In een broek die ooit wit was, voeten versierd met nagellak en modder en met een hoofd vol verhalen. Het zweterige internetcafé in Kisumu was niet de beste plek om te vertoeven, maar het vormde een perfect excuus om het afscheid nog even uit te stellen. Want als ik dat internetcafé zou verlaten, dan zou ik de pikipiki (motortaxi) pakken, dan zouden we over de zandwegen van de sloppenwijk scheuren, dan zouden we uiteindelijk aankomen bij Nyalenda Catholic center en dan …. Wat er die donderdag verder zou gebeuren, daar wilde ik het in mijn laatste bericht niet over hebben. Maar het had te maken met dag zeggen, horiti, een vertrekkend vliegtuig. O ja,  en met tranen. Terug in Nederland was mijn nuchtere zelf snel wedergekeerd en kan ik gewoon zeggen dat ik die dag terug naar Nederland moest en alle lieve, interessante mensen en de mooie stad Kisumu achterliet.

Ik heb in Kenia een geweldige tijd gehad en ik wist meteen dat dit niet de laatste keer zou zijn dat ik mijn voet op Oost-Afrikaanse bodem zou zetten. Niet alleen omdat ik het zo goed heb gehad, maar ook omdat ik simpelweg nog niet klaar was. Als 18 jarig meisje was ik goed voorgelicht en wist ik heel goed dat ik de wereld niet zomaar zou gaan verbeteren door in een milieuvervuilend vliegtuig te stappen en ‘iets goeds te doen voor een ander’. Maar toch stak het toen dit ook echt bleek te kloppen. In een land waar het besef van tijd geheel anders is en iedereen je aanstaart vanwege die melkflessen die jij je bruine benen noemt bereik je niet zomaar iets. Ik heb duizend nuttige, mooie en leerzame momenten gehad, maar echt een verschil maken zat er niet in. Ach, dat deerde niet, zei ik tegen mezelf. Want als ik terug was, dan zou ik de GROTE STUDIE GENEESKUNDE gaan doen. Als ik dan ooit als dokter terugkwam zou ik ECHT wat gaan doen. Oprecht. (Ik heb gehoord dat dat mijn stopwoord is).

Zo’n anderhalf jaar later zat ik in de bibliotheek van het LUMC, keihard te studeren voor de tentamens van die mooie studie, toen ik even afgeleid werd door een andere advertentie op blackboard (de site van de universiteit). Counterpart travels bood medisch studenten de kans om een leerzame ervaring op te doen in Oeganda! En toen was het gebeurd. Ik ben (nog) geen dokter, ik zal nog steeds de wereld niet kunnen veranderen en TOCH wil ik weer gaan. Ik wil nog een keer zoveel gastvrije mensen om me heen, ik wil nog een keer me inzetten voor een gezondheidseducatieproject in Afrika, ik wil nog een keer goed nadenken over wat ik kan, wat mijn idealen zijn en hoe ik mezelf kan inzetten om iets voor anderen te betekenen. En uiteraard zal ik weer voorzichtig zijn ;)
Counterpart travels is een project van SYPO, een Nederlandse hulporganisatie. Een groot deel van het geld dat ik aan hen betaal gaat naar een microfinancieringsproject van SYPO. Meer informatie hierover is te vinden op http://www.sypo.nl/engels/microfinance.html. Zelf zal ik mij in gaan zetten op Maris Stella Maris Boarding school in het dorpje Nkokonjeru. Dit is een kostschool die gerund wordt door The Little Sisters Of St. Francis, een groep katholieke nonnen die onder andere ook een ziekenhuis runnen. Op de school zitten 593 kinderen in zeven klassen! Ik zal gaan helpen met ‘gezondheidseducatie’. Hoe dit precies zal gaan plaatsvinden is, net als zo ongeveer al het andere wat er de komende weken zal gebeuren, nog vrij onduidelijk. Het idee is dat we de kinderen wat bijbrengen over ziektes die in dit gebied veel voorkomen, zoals Malaria, dengue fever, HIV/aids en waterborne diseases. Dit heb ik in Kenia ook met ontzettend veel plezier gedaan! Waarschijnlijk gaan we ook de community in om mensen te vertellen over deze onderwerpen en mogelijk zijn er ook projecten in het ziekenhuis waar ik bij betrokken kan worden. Als ik ergens te weinig kennis voor heb of me niet in staat voel om iets te doen, dan zal ik hier heel duidelijk mijn grenzen stellen, MAAR, mijn witte jas en stethoscoop liggen stiekem wel ergens in die enorme berg met spullen die op wonderlijke wijze nog in mijn koffer terecht moet komen. Als ik een klein kansje zie om een keertje met een Oegandese arts mee te kijken zal ik deze zeker niet voorbij laten gaan!
Maandagavond zal ik aankomen in Entebbe en word ik opgehaald en naar de hoofdstad Kampala gebracht. Hier zal ik twee dagen in een guesthouse verblijven en een beetje wegwijs worden gemaakt. Daarna zal ik doorreizen richting Nkokonjeru.

Als ik een restje stroom en internet weet te bemachtigen (komt helemaal goed met papa’s powerbank op zonne-energie) vind ik het heel leuk om iedereen een beetje op de hoogte te houden.Ik hoor natuurlijk ook graag hoe het met jullie is! De afgelopen weken zijn best hectisch geweest en ik heb gemerkt dat er heel veel lieve mensen om mij heen zijn, die ik ook in Oeganda graag de oren van het hoofd klets. De mensen die mij een beetje kennen weten dat ik SOMS dingen zal doen waar ik beter over na had kunnen denken, MEESTAL niet kort van stof zal kunnen zijn, maar zeker mijn dingen met passie zal doen en in al mijn enthousiasme ALTIJD weer op mijn pootjes terecht zal komen. 
Bedankt voor alle luisterende oren, medeleven, ziekenbezoek, steun en warmte die ik de afgelopen tijd heb mogen ontvangen. Ik neem dit mee naar een land waar ik vast ook heel interessante mensen zal gaan ontmoeten, waar ik heerlijk ga uitrusten in een cultuur waar tijd maar gewoon tijd is en waar ik tegelijkertijd mijn handen goed uit de mouwen ga steken voor iets wat ik heel belangrijk vind en waar ik mensen hopelijk (een beetje) goed mee doe.

En ja, ik mis het roeibootje nu al. En nee, het interesseert me even niet of ik psychiatrie heb gehaald – al denk ik natuurlijk van wel, lieve papa en mama. Oprecht. Fijne vakantie!