Akwaaba (= welkom) + update tree project

Ha lieve jullie! Eti sen? (= hoe gaat het?) 

Toen ik vertelde over mijn plannen voor deze zomer, is mij vaak gevraagd of ik weer een blog bij wilde houden. En jazeker, dat vind ik erg leuk om te doen! Natuurlijk vertel ik jullie over mijn eerste week in Ghana, maar eerst heb ik nog goed nieuws uit Oeganda. 

De mensen die twee jaar geleden ook mijn blog lazen herinneren zich vast nog het Tree project in Oeganda. Ik ben blij om te kunnen zeggen dat het erg goed gaat met de bomen! Twee weken geleden hoorde ik dat ze het moeilijk hebben gehad door een barre droogte, maar dat het daarna gelukkig veel is gaan regenen. Op dit moment staan de meeste bomen in bloei! Het duurt gemiddeld drie jaar voordat je de vruchten kunt plukken, dus volgend jaar verwachten we heel veel mango’s, sinaasappels en avocado’s!
In oktober komt er een nieuwe vrijwilliger naar Nkokonjeru (het dorpje waar ik ook zat) om het project te vervolgen. Hij zal kijken hoe het met de bomen en de vrouwen op wiens land de bomen zijn geplant gaat. Hij gaat ook vragen hoe ze de bomen verzorgen en hoe ze hun kinderen de waarde van bebossing aanleren. Hij kan ook foto’s maken en verdergaan waar ik gebleven was. Ik vind dit ontzettend leuk en mijn doel is zeker om bij dit project betrokken te blijven en contact te houden! 

Mijn nieuwe avontuur begon een paar dagen geleden in Accra, de hoofdstad van Ghana. Hier werd ik meteen warm onthaald door een super aardige vrouw die ik in het vliegtuig had ontmoet. Het was al donker toen we aankwamen en alle pinautomaten waren kapot, waardoor ik zonder geld zat. Toen heeft deze vrouw mij helemaal naar mijn hostel gebracht (na een noodzakelijke tussenstop, omdat mijn maag duidelijk nog niet gewend is aan de Ghanese wegen). Ze heeft mijn verblijf daar met Ghanees geld betaald en ging pas weg toen ze ervan overtuigd was dat ik een goede plek had, anders zou ze me meenemen naar haar eigen huis in Accra. Gelukkig was het een fijn hostel, waar ik meteen leuke mensen uit allerlei landen heb ontmoet. Ik voelde me direct erg welkom in Ghana. 

De volgende dag ben ik doorgereisd naar Kumasi. De bus was erg luxe en ik heb zelfs wat rijst binnengehouden. In Kumasi werd ik opgehaald en naar mijn huis gebracht. Ik verblijf in een huis van Aiesec, de studentenorganisatie waarmee ik reis. Hier wonen Ghanese jongeren en buitenlandse jongeren die een stage komen doen. Op dit moment zitten er mensen uit Nigeria, Liberia, Canada, China, Japan, Nederland, Duitsland en Ivoorkust, een heel divers gezelschap! 

Na een paar heftige eerste dagen kan ik zeggen dat ik mijn plekje begin te vinden en steeds meer gewend raak aan het leven hier. Mijn eerste week heb ik heel veel gelopen en de omgeving verkend, genoten van de lekkerste mango’s en ananas en vooral heel veel handen geschud. De mensen zijn erg aardig en ik voel me steeds meer op mijn gemak. Ik heb ook al wat hotspots ontdekt, waar ik graag naartoe ga (atletiekbaan, gym, zwembad). Een hardlopende obruni (blanke persoon) is hier al een attractie op zich! De kinderen hier hebben een oneindige hoeveelheid energie en hun lachende gezichten wennen nooit :) 

De eerste twee dagen in Kumasi bleef ik thuis om boodschappen te doen en uit te rusten, maar de twee dagen daarna heb ik meegelopen in een centrum voor radiologie. Ik wist dat ik van alles kon verwachten in Ghana, maar niet dit. Het was een ultramoderne plek, waar ik heel veel CT-scans heb gezien, een mammografie en twee echo’s van een been. Op dit moment zijn ze bezig met het bouwen van een MRI, die volgende maand klaar zal zijn! 

In het radiologiecentrum liep ik een arts tegen het lijf die mij met heel veel geluk aan een vierweekse stage bij interne geneeskunde en een drieweekse stage bij gynaecologie heeft kunnen helpen. Ik ben ontzettend blij met en dankbaar voor deze mogelijkheid in precies de twee vakgebieden van mijn interesse!! Het is me namelijk wel duidelijk geworden dat het erg lastig is om hier aan een stage te komen, zeker omdat er op dit moment erg veel internationale stagaires zijn.

Wat ik precies kan verwachten is - zoals eigenlijk alles hier - nog niet duidelijk en moet ik nog maar afwachten. Vandaag probeerde ik een sollicitatiebrief te typen, maar deze raakte ik helaas kwijt doordat de stroom uitviel. Ik denk dat ik maar een handgeschreven brief meeneem en er het beste van hoop. 

De komende weken wil ik vooral proberen om alles maar op me af te laten komen. Mijn enige voornemen is dat ik heel veel wil gaan luisteren. Luisteren naar patienten, luisteren naar longen, naar harten, naar dokters en naar alle andere mensen die ik zal gaan ontmoeten. Na luisteren volgt hopelijk ook begrijpen. Wat vinden mensen in Ghana belangrijk? Wat is voor hen gezondheid en ziekte? Wat is de rol van religie hierbij? Welke klachten hebben mensen en bij welke ziektes horen die? Wat drijft mensen hier om arts te worden? Hoe gaan ze om met schaarste en gebrek? Hoe zit het eigenlijk met traditionele geneeskunde? En hoe bewaren Ghanezen hun rust in een toch vaak hectisch vak? Ik hoop dat dit leidt tot antwoorden, verhalen, contacten en ervaringen die ik nog lang mee kan nemen in mijn toekomstige dokterstas. 

Ik hoop dat alles goed gaat met jullie en zal jullie binnenkort nog eens updaten! 

Veel liefs,
Fleur