How are you? I am fine! How are you? I am fine!

Hi mzungu' s! How are you? (Als dit een berichtje van de kinderen hier was zouden ze jullie zo aanspreken.) Ik geloof dat ik in vier dagen beter dan ooit heb leren begrijpen hoe mensen met een donkere huid in Nederland zich voelen (je wordt hier voortdurend aangekeken op hoe je er uitziet), wat beroemdheden meemaken (je wordt hier continu aangekeken en alle kinderen willen je handen en vooral je HAAR aanraken) en ADHD' ers zal ik voortaan ook iets begripvoller aankijken. Mensen hebben het altijd over het relaxte Afrika, maar ik word hier voortdurend overprikkeld. Ik voel de warmte en het stof, hoor het lawaai van het verkeer, maar gelukkig ook het gelach van kinderen. Alles ruikt hier anders, ik zie van alles (en het lijkt wel alsof ik gelige kleuren hier veel vaker tegenkom dan in Nederland. Dat komt door alle zandweggetjes en waarschijnlijk ook doordat mijn kamer helemaal geel is.) Ook mijn smaakpapillen draaien overuren. ook als je hier iets eet wat je kent uit Nederland heeft het toch een andere smaak (ik ga het maar niet hebben over het broodje beef in Nairobi ;) ),maar we hebben natuurlijk ook nieuwe gerechten geproefd, zoals ugali. Dit is een grote deegbal die midden op tafel staat en het is dan de bedoeling dat je er een stuk af snijdt en er (met je rechter hand!) atukjes vanaf pakt en het door een eierprutje haalt en er wat sukuma wiki (een soort zeewier) bij pakt en het dan tegelijk in je mond stopt. Eef en Sharon deden hun best om niet te kokhalzen, maar ik vond het best te eten. (wel heb ik op het laatst een vork gepakt, je handen zijn hier gewoon niet zo schoon, hoe vaak je zo ook wast. Lang leve de desinfecteergel die nu al half leeg is!). Verder eten we veel kool en bonen, maar we zijn ook lekker verwend met pannenkoeken, wentelteefjes (die maken ze hier vaak, maar ze vergeten steeds de naam), fruit en pasta, lekker! Dit wordt allemaal geregeld door onze keniaanse moeder (we moeten haar mama Mary noemen) en soms door haar dochters. De eerste dag hebben we haar stroopwafels gegeven en daar was ze erg blij mee. Ik vraag me alleen wel af of ze niet allang op zijn. Sharon vertelde mij namelijk dat een jongen die voor ons op Pandipieri zat haar een fles shampoo had gegeven en die was na een dag op. Als ze een keer iets had wilde ze er namelijk meteen van genieten. Dat is overigens wel iets wat mij aan haar opviel. Toen ik eergisteren zei dat ik veel zin had om dinsdag voor het eerst naar pandipieri (daar liggen de projecten waar wij werken) vond ze dat heel raar." Tomorrow? There is no tomorrow, there is only today" , zei ze. Volgens haar moesten we nu genieten van het moment. 
Ik weet dat ik nogal van de hak op de tak spring, maar toen ik pandipieri typte bedacht ik dat ik even wilde vertellen hoe deze naam is ontstaan. Pandi betekent verberg en de vertaling van pieri is kont. Dit komt doordat, toen pandipieri nog heel erg in ontwikkeling was, er mensen van de dorpen naar de stad kwamen en zei waren vaak naakt. Dat mocht niet in de stad, dus moesten ze hun pieri bedekken! 
Maar ik zal het iets overzichtelijker houden en beginnen bij het begin. De chaos is hier al groot genoeg namelijk. Nadat we in Londen waren overgestapt zaten we eindelijk in het vliegtuig naar Nairobi. Nog acht uur te gaan! Ik zat naast een Keniaanse man die momenteel in Finland woont met zijn gezin, maar zijn oude dorp ging opzoeken. Hij vroeg waarom we niet vanaf Amsterdam naar Nairobi gingen. Toen ik het woord cheaper noemde vond hij dat volgens mij wel grappig. Hij denkt ook dat Nederland wereldkampioen voetbal wordt. (superveel Kenianen spreken ons aan op het Nederlands elftal). In het tijdschrift dat ik mee had stond een foto van wuppies en ik had een wk-hamster mee, dus ik heb hem even uitgelegd wat dat voor dingen zijn. Hij maakte zich wel zorgen over Kenia en we mochten van hem niet naar Mombassa, maar Kisumu zou de beste plaats om te verblijven zijn, hebben wij even geluk! We kregen ook nog een paar tips, zoals: ga naar de tea farms, kakamega forest en de suikerrietplantages, neem een bodaboda taxi en eet Tilapia. Dat laatste gaat lastig worden denk ik, want Sharon en Eef hebben allebei een hekel aan vis. Als je sommige vis hier ziet kan ik dat ook wel begrijpen, hoor. Als we naar ' huis' lopen moeten we eerst door een sloppenwijk en dan zie je bijvoorbeeld twee kindjes achter een grillplaat met sardientjes met allemaal vliegen erboven. Dat vind ik wel erg lastig. Twee paar grote ogen kijken je aan en jij loopt door, terwijl je weet dat je makkelijk het geld hebt om al die sardientjes te kopen .... Hopelijk kom ik terecht op een project waarbij ik echt iets voor dit soort kinderen kan betekenen. 
Maar de eerste kennismaking met een Keniaan was dus leuk. Hoe anders was dat op Nairobi! Toen we daar aankwamen rond tien uur ' s avonds was het donker en we waren helemaal gaar. Het vliegtuig naar Kisumu zou pas om kwart over zes vertrekken, dus het plan was om op het vliegveld te slapen. In de aankomsthal werden we echter weggestuurd, we mochten pas om vier uur naar de gate en zo ongeveer het enige restaurantje sloot ook al eerder. Uiteindelijk kwamen we ergens terug waar ook een paar blanken zaten. Daar gingen we eerst kaarten en daarna heb ik nog 1,5 uur geslapen. In het vliegtuig naar Kisumu vroeg een medewerker opeens aan Eef " Would you mind sitting in the cockpit?"  Nou, dat vond ze natuurlijk niet erg, ik ben jaloers! Tijdens de rit kon ik nog wel even 45 minuten slapen. In totaal had ik in 48 uur zo' n vier uur geslapen dus ik was gesloopt. Die avond gingen we nog kijken naar de voetbalwedstrijd van Nederland op het dak van een Nederlands hotel. Na een tijdje viel ik steeds tien seconden in slaap en werd ik weer tien seconden wakker. De penaltyreeks heb ik natuurlijk wel meegekregen. Ik hoorde dat aan het eind van de verlenging mijn haar een beetje voor de beamer was gezakt, dus superveel mensen hebben mij zien slapen, lekker genant! Ik was ook wel heel erg moe van de dag. We waren opgehaald van het vliegveld door Sarah, een Nederlandse vrouw die hier woont. Er waren meteen problemen op te lossen, want de koffer van Shoron was niet aangekomen in Nairobi. Momenteel heeft ze de koffer nog steeds niet. Gelukkig kan ze spullen van Eef en mij lenen, maar het is natuurlijk wel super vervelend voor haar. Een taxi bracht ons naar het Nyalenda Catholic center, waar wij verblijven. Dit ligt pal naast de sloppenwijk en om bij je huis te komen moet je daar dwars doorheen. Je weet echt niet wat je ziet wanneer je voor het eerst op een Keniaanse weg bent! MHet lijkt alsof iedereen recht op je af komt, soms is er asfalt, dan gaat het weer over in zand en op het asfalt liggen drempels van zand. Het stof zit overal en als de weg geblokkeerd is rijden mensen gewoon over een bergje zand heen om toch op die weg te kunnen. De zandwegen zitten vol met kuilen en hobbels. Ook zijn er allerlei vreemde vervoersmiddelen. Zo heb je piki' s (motors waarbij je aachterop kunt zitten), bodaboda' s (achterop een fiets), tuktuk' s (kleine busjes met drie willen waar je met ongeveer vijf man makkelijk inkunt, maar waar in de praktijk vaak voor veel meer mensen plaats is. Verder zijn er natuurlijk taxi' s en mensen die lopen. We hebben alles al geprobeerd, behalve de bodaboda. Zo' n piki is even raar, maar daarna is het eigenlijk superleuk. En het is een vervoersmiddel dat mijn maag wel verdraagt :) 
Dit verslag is al heel lang, maar ik wil jullie nog graag even vertellen dat de kinderen hier erg leuk zijn. De frisbee die ik mee heb genomen hadden ze volgens mij nog nooit gezien en ze gooien hem meestal ook niet zoals het eigenlijk hoort, maar we hebben wel veel lol! Ook hebben we gevoetbald met een bal van restjes van plastic tassen en andere troep. Ook volleyballen met de strandbal doen ze graag. Misschien iets te graag, want er zit nu al een gat in. De frisbee krijgt ook flink wat te verduren, maar de populariteit van al deze speeltjes valt in het niet bij BALLONNEN! Elke dag komen de kinderen duizend keer mzungu, balloon balloon! Ik heb besloten dat ik ze een keer per dag een paar ballonnen geef, maar verder zeg ik nee. Sharon dacht dat het leuk was om de kinderen op de weg ook ballonnen te geven. Nou dat hebben we geweten. Ik was aan het douchen, dus ik hoorde alleen maar geschreeuw, maar het schijnt dat de halve stad voor onze compound heeft gestaan en liep te schreeuwen om ballonnen, oeps..... Ik zal ook nog even vertellen hoe de compound (nyalenda catholic center) eruit ziet. Er is een gezamenlijke ruimte waar een tafel en een bankje staan, een keuken waar ' mama'  voor ons kookt, kamertjes waar we kunnen slapen, een echte (koude) douche, wat wel heel fijn is met dit warme weer, toiletten (oftewel gatten in de grond met vliegen erboven, al moet ik zeggen dat ik er al bijna aan gewend ben, behalve dan de stank), een art school en een kerk. Op de art school krijgen getalenteerde leerlingen allerlei kunstlessen met als doel dat ze later ook in deze branche kunnen gaan werken. De leerlingen zijn al best oud, de jongen waarvan ik dacht dat het de jongste was is 23 jaar. Wat ze maken is wel allemaal heel erg mooi,echt knap! Ik zal een paar foto' s plaatsen daarvan. Zelf heb ik ook getekend. Ik heb Nederland en Kenia gemaakt en de teraar kon er wel om lachen, al komt dat denk ik meer door mijn tekenniveau. Mijn kamer is een klein, geel hokje met een bed en een kast, op zich prima. Het enige probleem is de deur. Toen ik de deur wilde openen trok ik het handvat eraf en toen er weer een nieuw handvat op zat heb ik deze ook afgebroken. Ik weet dat ik lomp kan zijn, maar deze deur past gewoon niet in het deurgat geloof ik. En dan heeft een nieuwe klink ook geen zin. Gelukkig werken er op onze compund een paar meubelmakers (ik zag dat ze een supermooi bed hadden gemaakt) en Sharon zei dat zij misschien iets aan mijn deur kunnen doen. Dat zal wel fijn zijn, want iedereen komt hier continu langs. Ik kan de deur gelukkig wel van binnenuit dichtdoen, maar dan komen de kinderen bij mijn raam staan: mzungu balloon! Mzungu how are you? Mzungu! Mzungu I' m fine, Mzungu I' m fine! Iedereen vraagt hier continu aan elkaar " how are you? I am fine How are you?"  Dat is zo anders op straat dan in Nederland. Ook loopt iedereen veel langzamer. Toen we vanmorgen rond acht uur op straat liepen viel dat me heel erg op. Morgen moet ik trouwens weer om zeven uur op, dus ik ga maar eens afronden. Sorry dat ik het niet korter kon houden dan dit, ik neem het niemand kwalijk als deze zin helemaal niet meer gelezen wordt. Bye Bye!
p.s: Koning Willem Alexander is op onze compound geweest. Toen de mensen van de art school hoorden dat wij uit Nederland komen begonnen ze meteen over onze king. Hij was toen wel een stuk jonger denk ik, als ik de foto' s zo zie. 
P.P.S: Alles goed in Nederland? 
P.P.P.S: ik mis jullie!