Habari gani? (leeswaarschuwing: grote hoeveelheid tekst, lees het in etappes of niet :) )

Hoi iedereen! Bedankt voor alle leuke reacties op mijn blog, whatsappjes en skypegesprekken. Gisteren vond ik het heel leuk om zo veel familie op skype te zien! Later bedacht ik me dat ik wel heel veel over mezelf had gesproken, sorry daarvoor. Habari gani (hoe gaat het) met jullie? Ik heb hier meer dan genoeg tijd om alles te horen / lezen. En dat brengt mij bij de hoofdveroorzaker van heel wat verrassingen, verwonderingen, verbazingen (en soms frustraties) die ik hier ondervind: de Keniaanse perceptie van tijd. In alles is deze anders dan de Nederlandse. Er rijden hier geen treinen, maar zelfs als die er zouden zijn zouden alleen een paar mzungu’ s (blanken) misschien de moeite nemen om deze op tijd te halen. Een Keniaan sjokt ‘ s ochtends rustig voort, neemt een tuktuk eerder of (meestal) later, maakt even een praatje met iedereen die hij toevallig tegenkomt en begin ooit vast nog wel eens aan zijn werk. Als hij toevallig met mij meeloopt zal hij waarschijnlijk opmerken dat mijn tempo wel erg hoog ligt. En zoals jullie weten, ik ben niet de snelste ‘ s ochtends! Even wakker worden en dan gaat het gas erop? Vergeet het maar! Na een tijdje komen de thee (met melk, ieuw!), de krant of de gesprekspartners tevoorschijn en de productiviteit is weer ver te zoeken. Na een tijdje is er vaak niet veel werk meer te doen en wordt er maar een beetje gewacht tot het tijd is voor de lunch. Dan een grote schok: Eef en Fleur zijn precies op tijd! Hebben ze zo snel gegeten?
Ik ben er nog niet over uit of ik het nou positief of negatief vind. Aan de ene kant bevind ik me echt in een wereld zonder stress, waarin het niet uitmaakt of je iets presteert, waarin niemand haast heeft en waarin alles wel komt zoals het komt. Aan de andere kant is dit een plek waar ik me enorm kan ergeren aan inefficientie, het feit dat het bijna onmogelijk is om  aan het begin van de dag of zelfs week een paar doelen te bedenken die je wilt bereiken of het gemak waarmee mensen van hun programma afwijken en gewoon maar genieten van de rust. Ik word door iedereen uitgemaakt voor stresskip, maar ik moet bekennen dat ik hier nog behoorlijk veel moeite mee heb. Voordat ik hier kwam had ik het idée dat ik zes weken lang lekker mijn handen uit de mouwen zou gaan steken in Kenia, maar dat blijkt een stuk lastiger dan gedacht. Dit klinkt allemaal een beetje negatief – en zo voelt het soms ook – maar ik probeer dit echt te zien als een van de dingen die ik hier kan leren. Deze blog had ik al veel eerder willen schrijven, dus ik begin het al een beetje te leren.
Waarschijnlijk moeten jullie wel op tijd bij afspraken zijn en hebben jullie geen zin om een ontzettend lang verhaal te lezen, dus hieronder zal ik nog even kort per dag aangeven wat ik heb gedaan.

Woensdag:
Dit was mijn eerste werkdag. Ik liep mee bij het children rehabilitation centre. Dit is een project dat straatkinderen opvangt, ze de zorg, educatie en andere benodigdheden geeft en uiteindelijk een manier zoekt om ze weer terug te plaatsen in een gezin. In de ochtend heb ik geholpen met de administratie en in de middag wasd ik vrij, omdat ik ‘ s avonds zou werken. Dat heb ik geweten. We gingen de straat op, op zoek naar straatkinderen. Overal rook ik lijm, schudde vieze zandhanden, werd  aangekeken door (door lijm) wazige ogen (die al snel afdwaalden naar mijn tasje) en aangesproken met de vraag of ik geld kon geven of iemand mee kon nemen naar Nederland. Heel erg heftig! Wel vind ik het goed dat ik heb gezien hoe deze ‘ kinderen’  (vaak waren het leeftijdsgenoten die te oud waren geworden voor Pandipieri en dus weer terug op straat waren) moeten leven en hoe het ook anders kan zijn. Het werd me pijnlijk duidelijk dat deze jongvolwassenen niet net zoals ik een berg vol mogelijkheden met hun geboorte cadeau hebben gekregen. Ik hoop dat ik voor de jonge kinderen iets kan betekenen door mij in te zetten voor Pandipieri.

Donderdag:
Deze dag heb ik doorgebracht bij de non formal education. Dit is een school voor straatkinderen. Sommigen zijn ooit wel naar school geweest, anderen niet. Daarom zitten alle leeftijden door elkaar. Ik heb geholpen met wiskunde en in de pause heb ik samen met de kinderen afval uit hun schooltuin van de grond geraapt en in een vuur gegooid. Vroeger was hier een vuilnisbelt, dus elke keer dat de grond bewerkt wordt komt er weer nieuw afval naar boven. Het was erg leuk!

Vrijdag:
Vandaag liep ik mee met Vickie, die het children rights project leidt. Dit project komt op voor kinderrechten door de community zich ervan bewust te maken, kinderen waarvan de rechten geschonden zijn op te vangen, zich bezig te houden met community cases (soms moeten ze ook naar de rechtbank daarvoor) en nog veel meer. We hebben een jongetje naar huis gebracht, dat bij zijn oma kon gaan wonen. Eerst wilde hij geen handtekening zetten, maar daarna nam hij het Nederlandse woord voor signature wel heel letterlijk, hij omtrok zijn hand met pen! Die avond werd ik helaas een beetje ziek.

Zaterdag:
Dit was een super dag. Met een heel stel andere mzungu’ s en de Keniaanse Julie ben ik naar Kit Mikayi geweest. Een heel grote rotsformatie waar we op zijn geklommen, genoten hebben van een geweldig uitzicht en leuke verhalen hebben gehoord. (de gids sprak enkel Luo, een lokale taal, dus Julie vertaalde alles voor ons, wat ze vol overgave deed. Na afloop gingen we op de pikipiki (achterop een motor) naar huis en begon het te stortregenen. Wat hebben mensen om ons gelachen (en wij zelf natuurlijk ook). Na deze verfrissende rit voelde ik me meteen beter, al was het wel erg koud.

Zondag:
Rustige dagjes, die zijn er hier genoeg. Dit was wel een erg fijne, die we doorbrachten in het zwembad van een hotel. Lekker!

Maandag:
Na een mooi weekend begon ik bij een erg leuk project, de ECD. Dit is een schooltje voor kinderen van ongeveer vier tot zeven jaar oud. Als je hier zes bent moet je al kunnen lezen en schrijven! Natuurlijk werd er heel veel gezongen en gedanst. Erg leuk, maar soms deden de kinderen mij wel heel erg aan robots denken. Als de juf bijvoorbeeld vraagt wat de dagen van de week zijn, roepen ze in koor (loeihard!) days of the week: Monday, Tuesday …. Ze kennen allerlei rijtjes uit hun hoofd. Aan het einde van de dag werd er weer gedanst en gezongen en liepen de kinderen als supermodellen door het lokaal heen. Hahaha!

Dinsdag / woensdag:
Deze dagen was ik op twee verschillende locaties van ‘ vocational training’ . Dit is een sort mbo waar mijn leeftijdsgenoten leren voor naaister, hair dresser, kok of metselaar. Leuk om te zien, maar ik kon het project helaas niets brengen.

Donderdag:
Een geweldige dag! Vandaag was ik op een ECD van een andere locatie. Ik kan het erg goed vinden met teacher Caroline, heb vrolijk meegedanst en gezongen, ‘ examens’ afgenomen (er was maar een gum, dus de kinderen moesten steeds alles van elkaar lenen en keken dan natuurlijk ook uitgebreid op elkaars blaadje. Zodoende vulde een hele rij kinderen bij een plaatje van een driehoek ‘ rechthoek’  in), met klei gewerkt en heel veel gelachen. De middag was ik vrij, vanwege een begrafenis.

Vrijdag:
Deze dag heb ik meegelopen op de art school. Hier leren leerlingen van ongeveer twintig / vijfentwintig jaar allerlei kunstvormen aan, echt heel mooi. Ik moest van de leraar een zebra uit een boekje natekenen en heb daarna vooral met de leerlingen gekletst. Ze hebben me wat Swahili geleerd.

Zaterdag:
Deze dag had net zo goed in Nederland kunnen zijn. Onze gastfamilie had wentelteefjes gemaakt, daarna zijn we gaan zwemmen en ‘ s avonds gingen Eef en ik naar de bioscoop. Dat wilden we al eerder doen, maar het scherm was toen stuk. Omdat we de enigen waren vroegen we of de film eerder kon starten. Dat mocht niet omdat er nog mensen konden komen, maar we mochten wel vast in de zaal gaan zitten. Toen hebben we het einde van een andere film gezien!

Zondag:
Superleuk! Eef en ik gingen naar het Kakamega forest, het enige tropisch regenwoud van Kenia. Onze gids wist werkelijk over elke boom en elke vogel die je hoorde wel iets te vertellen, het rook er heerlijk en het was erg indrukwekkend om te zien. We kwamen heel grote vlinders tegen en hebben zelfs apen gespot.

Maandag:
Vandaag was ik op het patient support centre. Hier komen mensen met HIV/aids of tuberculose. Sharon hielp bij de receptie en ik mocht patienten roepen, hun gewicht en soms lengte meten (en daaruit het BMI  bepalen), de temperatuur en de bloeddruk meten. (ik hoefde niet te luisteren, alleen het manchet om de arm doen en op start klikken). Dit vond ik heel erg leuk. Ik kon eindelijk iets doen in plaats van kijken en zag allemaal verschillende mensen. Daarna mocht ik meekijken met de dokter! In de middag hebben Eef, Sharon en ik gewerkt in de pharmacy. Over lopendebandwerk gesproken! Er stonden allemaal doosjes met daarin een potje pillen en een bijsluiter. We moesten de bijsluiter in de ene vuiliszak doen en het doosje opgevouwen in de andere vuilniszak. De potjes moesten weer in de kast. Dit werd gedaan omdat de patienten anders alles weggooien op het terrain van Pandipieri. Bijsluiters lezen ze niet, dus die worden weggegooid. In plaats daarvan moeten de mensen als ze medicijnen krijgen naar een class waarin ze les krijgen over het gebruik en de mogelijke bijwerkingen ervan.

Dinsdag:
Deze dag was ik bij Wakonyu, wat ‘ wij helpen’  betekent. Dit is een project waarbij oude mensen weeskinderen opvangen. Ik heb hier de administratie gedaan.

Woensdag:
Vandaag was ik bij het HIV/aidsproject. In het begin was er niets te doen, dus hebben we een hele tijd door de sloppenwijken van Obunga gelopen. Daarna kwamen er kinderen naar een computerruimte, waar ze les kregen over een ziekte waar ik nog nooit van gehoord had. Na een tijdje mocht ik ook meehelpen en dat vond ik heel erg leuk! Na de lunch hoefden we niet meer terug te komen, want er was niets meer te doen. Toen zijn we naar de andere locatie van het project gegaan. We liepen mee met een man die op een school ging vertellen over HIV/aids. Dit deed hij op een geweldige manier! Hij maakt er een heel toneelstuk van en niet alleen de kinderen, maar ook Sharon, Eef en ik hingen aan zijn lippen. Op onze weg naar huis warden we vergezeld door een hele sliert kinderen die die mzungu’ s wel erg interessant vonden. Daarna zijn we naar een herdenking geweest van de vliegramp in Oekraine. Dit was mooi.

Dat is het tot nu toe. Ik hoop dat het begin van mijn verhaal niet te negatief klonk, want ik heb het hier heel erg goed. Ik ga ook op mijn manier proberen om wel een beetje productief te zijn. Zo willen Eef en ik werkboeken voor de ECD gaan regelen en de tafeltjes en stoeltjes schilderen op beide lokaties. Deze week is onze laatste introductieweek. Daarna mogen we een project kiezen en waarschijnlijk kan ik dan meer doen dan alleen kijken en met eigen initiatieven komen. Ik kijk er naar uit! Dit weekend ga ik naar Masai Mara. Ik zal er nu niet te veel over vertellen, omdat ik al veel te veel heb geschreven en omdat ik na het weekend waarschijnlijk helemaal vol zit met verhalen hierover.

Fijne vakantie iedereen! Laat jullie weten hoe het met jullie gaat?

Liefs,
Florence (de meeste mensen beginnen nu te leren dat ik ook een naam heb, behalve dat ik een mzungu ben. Fleur kan niemand uitspreken en als je het opschrijft kijken ze je nog vager aan. Omdat ze denken dat het een afkorting is van Florence word ik meestal zo aangesproken).